Bilmiyorum siz benim gibi misiniz? Değilsinizdir herhalde. Niye benim gibi olacaksınız zaten! Benim gibi olmanın bana bir yararı yok ki, size pansumanı olsun! Gel dikiz ki, ben böyleyim. Bu bir yaratılış konumu. Herkes benim gibi olmak zorunda değil. Ve fakat benim gibi olmayanlar, hiç olmazsa kendileri gibi olabilseler! Ne gezer? Onlar da herkes gibiler. Herkes gibi olmak bir tür sığınak. Sivri biber gibi ortada kalmanın insancıl ürküntüsü ve sürüyle gezmenin, kaval sesiyle süslenmiş güvencesi. Neyse ki öbürlerinden farklı olmak için yaratılmış, benim gibileri var ve iyi ki çoğunlukta değiller. Çünkü herkes benim gibi olsaydı, ben de herkes gibi biri olacaktım. Korkarım, kendimi çok daha yalnız, alıngan ve nezle hissedecektim. Aynalı çarşı bir gezintiye dönüşürdü yaşam, bu herkes "ben" dünyada.
- N'aber ben?
- Biliyosun!
Konuşacak şeyimiz de kalmayacaktı. Şimdi var mı sanki? Giderek yitiriyoruz cümle kurma becerimizi ve yürekliliğimizi. Olabildiğince saydam ve dört bir yana bükülgen tümcelerle idare ediyoruz vaziyeti. Boş konuşmayla sayıklama arasında gidip gelen içe dönük söylenmeler halindeyiz. Kimsenin birbirini dinlememesi anlaşmamızı sağlıyor. Sizi bilmem, fakat ben doğduğumda dört buçuk yaşımdaydım. Garip ve fakat gerçek! Buna ebem de çok şaşırdı, ebemkuşağı da. Ebem kuşaklıydı. Yani doğumumdan itibaren yaşıma göre çok ileri bir çocuktum. Her çocuk öyle olmaz. Hiç bi bok olamayan çocuklar da var. Beş yaşına gelip tay tay duramayan, on yaşında saate bakıp anlamayan, onüç yaşında doğru dürüst konuşamayan çocuklar var. Onlar da yaşlarına göre az biraz geri kalmış çocuklardır. Hoş, onüç yaşında konuşamayana pek çocuk denilemez, bu gibilere tıpta "sujet" diyorlar! Coğrafyada ne diyorlar bilemiyorum! Pek bir şey demezler herhalde. Coğrafya genel olarak bu tür iç organsal konuları incelemez. Yirmibeş yaşında hala biberondan vazgeçemeyen oğlan çocukları ise çocuk sınıflandırmasına girmez; onun artık, hemen sünnet ettirilmesi, annesinden çok daha genç bir hanım tarafından emzirilmesi lazım.
Konu açma gibi ortalığa yayıldı, bir saçmalık panayırı biçiminde. Kimbilir neyin hipotenüsü olarak, doğduğumda dört buçuk yaşımdaydım, beş yaşıma ulaşmam gereksizce altı ay kadar sürdü. İlk oyuncağım olmadı, onunla oynamamış oldum. Doğrudan ikinci oyuncağımla giriş yaptım oynama dünyasına. İlkokul için iri bulundum, ortaokuldan başladım eğitimime. İlk paltom, ikinci el bir paltoydu, daha önce kuzenim giymişti. O da onun ilk paltosu muydu, bilemiyoruz... İlk sevgilim konusunda çok zorlandım. Bu gereksiz zorlama sonucu, ilk sevgilim olmadı, hemen ikinci sevgilimi bularak işe koyuldum. İlk fındık kırışımda, az kalsın dişimi kırıyordum! İlk aşkı hiç yaşamamak lazım. Yaralayıcı, yıpratıcı ve süründüratif ve iz bırakıcı olur ilk aşklar. Doğrudan ikinci aşkla girişmek lazım konuya.
İlk kitabım Kazancı Yokuşu'nu yazdığımda ustam Haldun Taner'e okuttum. Arka kapağına düşüncelerini yazmasını rica ettim. Beni heveslendirici, yol gösterici, övgüler yazdı, ancak dedi ki:
-İlk kitaplar hep ziyan olur. İlk kitabı yazmamak lazım.
Yumurtasız sahanda yumurta yediniz mi hiç? Ben de yemedim, ama durum başıma geldi. Bir turnede, sabahleyin hızla çıktım, odalara kahvaltı vermeyen bir otelden... Kahvaltı vermiyor, çay, kahve veriyor.
-Git lan şurdan bana simit al!
desen, alıyor ve fakat odalara kahvaltı vermiyor! Bezdim bu yola gelmez, gözleri bir Ortadoğu sersemliğini genel bakış edinmiş otelcilerden. Bütün bezginliğimle bastım gaza. Yol üstünde bir yerde durdum kahvaltı etmek üzere. Sahanda yumurta söyledim. Bir sünepe garson bin naz ile servis yapıyor. Neyse, sonunda getirdi sahanı, salınarak gitti. Açtım sahanın kapağını, içinde yumurta yok. Sahanın sosyal içeriği hafif erimiş kızgın yağ! Ne lan bu? Yani ;
- Ne lan bu?
sorusunun tam zamanı, ancak fırçayı haketmiş garson ortada yok. Bir şeyler yiyip hemen sigara içme derdindeyim. Söz konusu lan bulunana kadar, ekmeği bandım yağa, midemin kazıntısını bastırıp yaktım sigarayı. Birden masamda bitiverdi, gündemi oluşturan sünepe lan.
- Nerde lan bu sahanda yumurtanın sahana geçici arkadaşlık etmekle yükümlü yumurtaları? Sahanı mı yiyeceğim?
sorum karşısında, sünepe lan bir süre şaşkınlıkla sahana baktı, bana baktı. Havadaki nem oranına baktı. Çevresine baktı, önüne baktı, ikimiz aynı anda keşfettik iki ayakkabısı üzerine kırılmış iki yumurtayı. Sünepe olduğu denli sersem olan lan, yumurtaları sahanın içine denkleştirememiş! Ve de bunun farkında değil!
- Pardon ağbi, yumurtaları sahanın dışına kırmışım, o sırada televizyona bakıyordum! Ayakkabılar da mahvoldu!
- Çocuğum sen hayatında ilk defa mı yumurta kırıyorsun?
diye sordum, espri olsun diye. Espri yaparken acı gerçekle burun buruna geldim.
- Evet ağbi, aşçı bugün izinli de, ben ilk defa yumurta kırıyorum!
dedi, sünepe olduğu denli sersem olan lan.
- Salak mısın çocuğum sen! İlk yumurtayı kırmamak lazım! Ayrıca bütün tavuklara da bildir; ilk yumurtayı yumurtlamamak gerek!
Ferhan ŞENSOY - EŞEĞİN FİKRİ
Bilgi Yayınevi
Diyerek başlıyoruz bu blogda ki yazın hayatımıza, malum ilk yazıyı yazmamak, direk ikincisinden başlamak gerek! Merhaba! -Al gözüm okueyle!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder